Inleiding
De persoon die we vandaag zijn is overduidelijk niet meer dezelfde als toen we geboren werden. Ons lichaam, onze vaardigheden, onze kennis en ervaringen lijken in niets op de toestand van de kwetsbare baby die onze moeder ter wereld bracht. Maar wat is er ondertussen gebeurd? Hoe kon dit kleine hompje vlees van amper 5 kilo, compleet afhankelijk, zonder woorden, zonder zicht en zonder coördinatie uitgroeien tot een zelfstandig persoon in deze wereld: intelligent en volwassen? Natuurlijk gebeurde dat niet van de ene dag op de andere. Een opeenvolging van ontelbare minuscule, relatief kleine en grote groeiprocessen hebben het kind tot een volwassene gemaakt. En deze groeiprocessen stoppen nooit, ze gaan eenvoudigweg verder doorheen de tijd en overeenkomstig onze evoluerende keuzes, de omstandigheden en kosmische wetten.Sommige groeiprocessen zijn sequentieel. Hierbij leidt het einde van een proces altijd het begin in van een nieuwe groeicyclus. Bijvoorbeeld de groei van pasgeborenen tot baby’s, kleuters, kinderen, tieners, jongvolwassenen, volwassenen, ouderen en bejaarden. Sommige processen verlopen parallel en beïnvloeden elkaar. Zo hebben bijvoorbeeld biologische groei en psychologische groei een onderling afhankelijke impact op mekaar maar zijn tegelijk niet volledige bepalend voor elkaar. Biologie en neuropsychologie hebben invloed op onze genen en ons fysiek brein en zo op onze persoonlijkheid en gedrag. En eveneens toont de studie van bio-energie de relatie tussen de vorming van ons karakter en zijn invloed op de vorming van ons fysieke lichaam en spier structuren.
Doorheen de jaren en doorheen mijn activiteiten in therapie, healing, coaching, lichaam-geest integratie en spirituele ontwikkeling, ben ik de groeipatronen en cyclische processen gaan waarderen. Dit heeft geleid tot de ontwikkeling van een model dat heel nuttig is voor het begrijpen van groei en ontwikkeling vanuit het perspectief van ons beperkt en eindig menselijk begrip. Veel meer dan enkel een vorm van begrijpen, is dit model heel zinvol gebleken om groeiprocessen harmonieus te begeleiden, zowel voor mezelf als bij mijn cliënten.
Dualiteit overstijgen
Omtrent ontwikkeling en groei kan men twee uiterste en beide onwenselijke houding aannemen terwijl een derde positief-neutrale houding net een gunstige benadering vertegenwoordigt. Deze laatste helpt ons het groeiproces zo gelijkmatig en zacht mogelijk te ervaren en tegelijk het hoogst mogelijk potentieel te realiseren bij dit proces. Deze positief-neutrale houding is de bewezen middenweg tussen de twee extremen. Om de middenweg te benaderen is het misschien gemakkelijker eerst de extremen (of m.a.w. de dualistische uitersten van de gulden middenweg) te onderzoeken en zo de verschillen op te merken. Bij de dualistische extremen vinden we enerzijds dat we groei kunnen verhinderen of dwarsbomen (op zijn minst tijdelijk) en anderzijds dat we ons halsoverkop tot haastige verandering laten verleiden. Beide uitersten vormen een belemmering van natuurlijke en organische ontwikkeling.
De weg van verzet en weerstand
Elk groeiproces gaat steeds gepaard met een vorm van inertie en weerstand. Inertie is op zich niet in tegenspraak met groei. We zullen dit verder toelichten bij de weerstandsfase. Inertie heeft zelfs een regulerende functie om tot het meest gepaste ritme en snelheid te komen bij het rijpingsproces. Echter als inertie overheerst kan het de gezonde organische beweging van het leven verhinderen, dit zowel bij individuen, in de natuur of in de samenleving. Passieve inertie kan het resultaat zijn van luiheid, onwetendheid of een gebrek aan visie en verhindert zo verbetering. Actieve weerstand daarentegen is min of meer bewust verzet tegen de organische expansie van de evolutionaire levensloop. Deze houding kan gemotiveerd zijn door angst voor verandering of angst voor het onbekende, door nostalgische gehechtheid aan het verleden of door blind vertrouwen in traditie. Er zijn duizenden vormen van weerstand en minstens zoveel redenen ertoe, vaak begrijpelijk, maar daarom nog niet gerechtvaardigd.
De weg van overhaaste of dwangmatige verandering
Aan het andere uiteinde van het spectrum bevindt zich een obsessie voor geforceerde of dwangmatige verandering. Dit uiterste heeft eveneens een passieve en actieve variant.
Passieve dwangmatigheid is een vorm van neurose. Het is een blinde haast in een richting die geen basis, stevigheid of fundament heeft. Dit kan bijvoorbeeld een slaafse vorm zijn van bijdragen leveren aan een overactieve samenleving. Het kan het vermijden zijn (of het onvermogen) van het ten volle beleven van het hier-en-nu moment of tevens ook heel wat andere mechanismen.
De actieve component van dwangmatige of geforceerde verandering is al even blind als de passieve component maar verschilt van de passieve door de afwezigheid van de kuddegeest. Deze vorm heeft meer een egocentrisch revolutionair karakter en verzet zich actief tegen wat is en streeft ernaar zichtzelf en zijn omgeving een geïdealiseerd beeld op te leggen. De eigen idealen belichamen is fantastisch, deze opleggen aan anderen is een daad die wellicht vijandigheid opwekt. Het is een vorm van idealisme die fanatiek en onaangepast is geworden. Een excessieve ambitie en fanatiek idealisme ontdoet veranderingen van hun ware betekenis en vitale substantie en zijn zo een blind streven en mechanische drijfveer. De middenweg
De middenweg of het neutraal positieve pad houdt ons afgestemd en laat ons hoogste potentieel ontkiemen, volgroeien en beschikbaar komen in harmonie met de onfeilbare ritmes van evolutionaire groei. Dit pad balanceert perfect de actieve en passieve aspecten van ontwikkeling. Dit evenwicht neemt de risico’s weg die tot de extremen zouden kunnen leiden. Daarenboven zijn de actieve en passieve componenten (van de cyclus) perfect afgestemd. De tegengestelde polen werken complementair samen en versterken elkaar: inspanning en rust, doen en zijn, actief en passief, geven en ontvangen, leiden en volgen, initiatief en ontvankelijkheid, …
Onder deze omstandigheden zijn de twee polen geoptimaliseerd als constructieve componenten terwijl een creatief evenwicht bewaard wordt. Geen enkele inspanning wordt ervaren als druk omdat het proces gedragen wordt door een dynamische zijnstaat of onderstroom. Geen enkele rusttoestand leidt tot verdoving of verstijving door de aanwezigheid van levendige luciditeit.
Deze neutraal positieve middenweg die we gelijdelijk meester worden door het beoefenen van Integral Presence is de meest authentieke en natuurlijke weg van zijn en leven. En dat is de schoonheid van deze weg. Bovendien is er geen noodzaak om dit pad voor onszelf te creëren omdat authentiek leven vanzelf deze weg aan ons ontvouwd. Het pad zelf creëren om toestemming, kracht en moed te vinden om authentiek te leven is de kar voor de paarden spannen. Deze weg ontvouwt spontaan door gewoon authentiek te zijn en door te leven vanuit het hart, de ziel en geest.
De zes fases
De transformatiecyclus kan bestudeerd worden vanuit verschillende invalshoeken: er bestaan talrijke varianten, stappen kunnen samengevoegd worden of opsplist. Over de jaren is me duidelijk geworden dat 6 stappen cruciaal zijn, ik noem ze de 6 fases van de transformatiecyclus. Een eenvoudig voorbeeld om ze voor te stellen.
Een zesjarige gaat voor de eerste keer naar de lagere school en weet nog niet wat hem te wachten staat. Hij is nog in de onbewuste fase van de cyclus ook al is er een vorm van ‘weten’, dan is hij er zich niet van bewust.
De kinderen komen samen in de klas en de regels worden uitgelegd om een ordelijk kader te scheppen en (zo) het leerproces mogelijk te maken. Zelfs al is het kind heel flexibel, dan nog zal het moeten wennen aan de nieuwe situatie. Dit is de weerstands fase die natuurlijk is zoals alle andere fases dat zijn en geenszins negatief op zichzelf.
De lessen beginnen en het lesmateriaal wordt voorgesteld. Dit is de confrontatie fase waarbij de nieuwe infrormatie het ‘wezen’ van het kind stimuleert en spanning of agitatie veroorzaakt in zijn bewustzijn. De reeds aanwezige ideeën, de kennis en beelden in het bewustzijn van het kind worden verbonden met de nieuwe ideeën en kennis. Deze nieuwe informatie kan gedeeltelijk overeenstemmen met de bestaande of ervan verschillen en dus een vorm van spanning opwekken. Deze fase met agitatie, onrust en onzekerheid is de creatieve chaos fase of de duik in het onbekende.
De nieuwe informatie die consistent is met de bestaande ondersteunt en bevestigt deze terwijl de afwijkende (incosistente) informatie verbazing opwekt en aanzet tot het transformeren van zowel het gekende als het nieuwe tot een werkbaar geheel. Dit is de reoriëntaite fase. Vervolgens vinden de nieuwe ideeën en concepten een plaats in het pakket vaardigheden van het kind. Zodra het geheel grondig is begrepen, kan het kind de kennis toepassen en gebruiken zonder hiervoor nog al te veel moeite te doen. Tot slot wordt het nieuwe geheel opnieuw een geïntegreerd deel van de psyche en vaardigheden zonder dat het nog moeite kost. Dit is de integratie fase.
Loslaten en de volledige weg gaan
Alle zes fases vormen een deel van het natuurlijke evolutie proces. Dit authentieke leerproces ontvouwt harmonieus en spontaan. We hoeven dit proces niet uit te vinden of te controleren. Het kan echter gebeuren dat stoorzenders het proces of sommige fases vertragen of verstoren waarbij een goed begrip en soms ondersteuning kan toelaten dat het proces terugkeert naar zijn optimale ritme.
We kunnen het groeiproces nooit sturen of controleren, wel kunnen we het helpen zich te ontvouwen. De intentie is niet om zelf transformatie-, groei- en leerprocessen geforceerd in gang te zetten gezien transformatie op zich al een spontane beweging is van binnenuit. Daarenboven komt transformatie met al zijn kracht en wijsheid vanzelf tot realisatie. Het is de bedoeling mee te gaan in de beweging en helemaal los te laten. Wanneer we ons volledig overgeven aan de stroom van ons wezen, zullen de fases van de cyclus gelijkmatig verlopen en nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn.
Het leven is steeds in transitie
De transformatie cyclus werd vastgesteld in tal van veranderingsprocessen: leren op school, biologische groei van planten, dieren en mensen, celdeling, healing van kwetsuren, evolie van de wetenschap, groepsdynamiek, sociale ontwikkeling, spirituele groei, culturele ontwikkeling, evolutietheorie, cosmische bewegingen van/in het universum, … Of in het kort alle fenomenen van de gemanifesteerde wereld zijn constant in verandering en transitie.
De weg van transformatie …
… is een pad van bewustzijn en perectie. Het woord “perfectie” heeft hier niet de betekenis van perfectionisme. Het is een progressieve weg naar authenticiteit, om te worden wie we werkelijk zijn en ons volle potentieel te realiseren. Het bevat een element van groei en een element van éénwording.
Groei is de evolutie van een (relatief) beperkte identiteit naar ruimer bewustzijn, meer voeling van/met ons ware zelf en een constante vernieuwing van onze innerlijke vermogens en hulpmiddelen.
Het aspect “éénwording” kan enerzijds healing (terugkeer naar helheid) zijn en anderzijds het integreren van de verschillende innerlijke dimensies tot een hormonieus en coherent geheel.